Verslag van Beijing: Vrouwen met een handicap weer over het hoofd gezien

Het BDF heeft deelgenomen aan de consultatie van het middenveld georganiseerd door de Belgische Staat naar aanleiding van de voorbereiding van het staatsrapport ter evaluatie van de vooruitgang op het vlak van de tenuitvoerlegging van de Verklaring en het Actieprogramma van Beijing. De verklaring focust op het versterken van de positie van de vrouw op 12 prioritaire gebieden zoals tewerkstelling, de strijd tegen geweld, gezondheid…

Het BDF vond dat het staatsrapport te weinig focust op vrouwen met een handicap. Daarom vult het BDF de vaststellingen aan.

Zo wordt in het begin van het staatsrapport aangehaald dat de tewerkstelling van vrouwen is gestegen, maar dat er nog altijd een tewerkstellingskloof is tussen mannen en vrouwen van 7,6% in 2023. Het BDF vindt het ook belangrijk om te vermelden dat de tewerkstellingsgraad van vrouwen met een handicap in België al jaren rond de 20% schommelt volgens EDF (p. 37).

Daarmee scoort België onder het EU-gemiddelde. Het probleem van de toegang tot onderwijs en arbeid van vrouwen met een handicap werd ook reeds aangehaald door het UNCRPD-Comité (2019, punt 6 (b)) en het CEDAW-Comité (2022, punt 55).

Daarnaast is 3/4 van deeltijdse werkers een vrouw. Het staatsrapport erkent dat dit nog een uitdaging is. Voor het BDF ontbreekt ook daar de specifieke focus op vrouwen die zorg dragen voor een kind met een handicap bijvoorbeeld. Zo stelt de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid (p. 58) dat 27% van de inactieve vrouwen die wel willen werken, het niet kunnen door familiale redenen. Het kan interessant zijn om bij te houden hoeveel vrouwen als zorgdragers voor een kind met een handicap beperkt worden in hun carrière. De huidige verlofregeling is onvoldoende. In tegenstelling tot de verlofregelingen is zorgnood niet beperkt in tijd.  Er is nood aan ‘redelijke aanpassingen wegens associatie’ voor die vrouwen die ook zorgdragers zijn. Daarnaast mag niet vergeten worden dat veel zorgdragers verplicht zijn die rol op zich te nemen omdat er geen passend alternatief is.

Er wordt vermeld dat de Zorgcentra na Seksueel Geweld (ZSG’s) verplicht toegankelijk zijn. Dit klopt evenwel enkel voor de fysieke toegankelijkheid. De websites van de ZSG’s zijn niet toegankelijk voor personen met een handicap (geen easy-to-read, er is geen gebarentalig aanbod voorzien voor dove of slechthorende personen, …). Dit is verontrustend gezien de hogere kans op misbruik bij vrouwen met een handicap. Dit staat niet vermeld in het staatsrapport.

Bij het luik armoede ontbreekt een specifieke focus op het feit dat 34% van de huishoudens met een persoon met een IVT/IT medische consumptie uitstelt om financiële redenen (p. 99; p. 61-66; p. 84-85). Ook daar zou men op vrouwen met een handicap en vrouwen die zorgdragers zijn moeten focussen.

Het BDF leest voor het eerst over het feit dat de Interministeriële Conferentie (IMC) voor Vrouwenrechten in 2024 een reeks maatregelen genomen heeft voor vrouwen met een handicap die gaan over gedwongen sterilisatie, toegang tot onderwijs en de nood aan documentatie van geweld tegen vrouwen met een handicap. Waarom is geen enkele adviesraad geraadpleegd geweest? Wat zijn deze maatregelen? Waarom was er geen interactie met de IMC Handicap? Veel vragen, weinig antwoorden...